Η Καλλονή της αλυκής

Ακόμα θυμάμαι τα όμορφα παιδικά μας όλο αθωότητα χρόνια και το κυνηγητό που κάναμε ανάμεσα στα κατάλευκα τηγάνια στις αλυκές Την απεραντοσύνη του λευκού την διέκοπταν τα στενά δρομάκια με τις ράγες που περνούσαν τα βαγονέτα γεμάτα με την νοστιμιά της θάλασσας που ο ήλιος με την τεράστια δύναμη των αχτίνων του κατόρθωνε να την ξεχωρίσει από το νερό και να την προσφέρει σαν πολύτιμο δώρο στον άνθρωπο. Όλο τον χρόνο οι αλυκές σφύζανε από ζωή. Το καλοκαίρι γέμιζε από εργάτες που συγκέντρωνα το αλάτι και το φόρτωναν στα βαγονέτα και από ζώα που έσερναν τα βαγονέτα για να τα αδειάσουν στο βουνό από αλάτι, Τον χειμώνα τα υδρόβια αποδημητικά, τσικνιάδες, ερωδιοί, παπιά, φοινικόπτερα, νερόκοτες, σταματούσαν το μεγάλο ταξίδι τους να ξεκουραστούν αλλά και να ξεχειμωνιάσουν πολλές φορές γιατί στα ρηχά νερά των τηγανιών έβρισκαν τροφή ζεστασιά και προστασία από τις δολοφονικές κάνες των κυνηγετικών όπλων Από τα ωραιότερα πουλιά της υδρόβιας πανίδας είναι τα Φοινικόπτερα αλλιώς Φλαμίγκο, μεγάλα πουλιά σε άσπροροζ κουφετί χρώμα με μακριά κόκκινα πόδια. Οι φτερούγες τους έχουν ένα χρώμα κόκκινο ροζ στις καταλήξεις τους, που με την αντανάκλαση του πρωινού ήλιου δίνουν στο νερό μια απαλή ροζ νότα ζεστασιάς στην παγώμαρα της λίμνης.Ένα πρωινό του Αύγουστου πήγαμε με τον πατέρα μου να ελέγξουμε την κατάσταση των τηγανιών Ένα μεγάλο άσπρο σεντόνι απλώθηκε μπροστά μας με ελάχιστες χρωματικές διαφωνίες από τα πουλιά που έβοσκαν ανέμελα Όμως το βλέμμα μου έμεινε καρφωμένο σ ένα σημείο, όπως όταν ένα κυνηγόσκυλο κάνει την φέρμα του στην μπεκάτσα. Έμεινα ακίνητος να βλέπω ένα σημαδάκι που έσπαγε το ανιαρό άσπρο δίνοντας του έστω και λίγο χρώμα, εμένα όμως που γνώριζα τι ήταν αυτό το σημαδάκι, μου έσφιξε την καρδιά και με γέμισε με λύπη και αγανάκτηση. Αντί να χαιρόμουν που έβλεπα αυτή την ρόζ – άλικη πινελιά στο μονότονο λευκό καμβά της αλυκής, εγώ έκλαιγα το χαμένο φοινικόπτερο, που πήγε άδικα από το όπλο ασυνείδητου κυνηγού, ενώ έβοσκε ξένοιαστο. Πήγα κοντά, με τις γαλότσες μου έσκαψα το αλάτι και βρήκα μόνο την μια φτερούγα μισοχωμένη και διατηρημένη άθικτη σαν βαλσαμωμένη, όπως η αλμύρα ξέρει να διατηρεί αναλίωτα αυτά που αγκαλιάζει. Δεν την πείραξα την άφησα εκεί για να ομορφαίνει τουλάχιστον αυτό το άχαρο τοπίο. Αυτή η στιγμή της παιδικής μου αθωότητα περνάει συχνά από το μυαλό μου όταν κάνω τον απολογισμό για ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου και έφυγαν, για καταστάσεις που πέρασαν, για στιγμές που έμειναν διατηρημένες στο αλάτι, για να μη τις ξεθωριάσει και σβήσει το πέρασμα του χρόνου, φωτεινές στάμπες για πάντα .-

Άνθισε η μυγδαλιά

Aπο ψηλά, στο ακρωτήρι, αγνάντεψα την απέραντη θάλασσα αυτή που δέχεται τα βρώμικα απόνερα απ το ξέπλυμα της καθημερινότητας μας
Ένα σημάδι ζήτησα, ένα χαρούμενο μαντάτο αναζήτησα, ένα σήμα να αναπτερώσει την ελπίδα
Το φως απ το χάραμα της μέρας προσπαθεί να διαλύσει την αντάρα που άφησε το σκοτάδι της νύχτας
Αρχικά φαίνονται όλα να αλλάζουν
Ξαφνιάζομαι κάθε φορά που ξεμυτίζει ένα μπουμπούκι απ’ τον κορμό του δέντρου της ζωής, της νέας ανθοφορίας ζωηρά, ανέμελα και με θράσος ανοίγει το ματάκι του για να δείξει ότι υπάρχει η ομορφιά της χιονισμένης μυγδαλιάς. Τ’ ανθάκια που ανέμελα τολμούν ρυθμούς αφύσικους να αναδείξουν, έφερναν χαμόγελο μα και αγωνία παγωνιάς.