Χάσαμι τ’ Απουστουλέλ’

Ήταν τα λόγια, που ψέλλισε μέσα στο σπαραγμό της η μάνα που αδυνατεί ακόμα να πιστέψει ότι ο γιος της δεν ζει πια, η μάνα που στα 80 και πλέον χρόνια της αποχαιρετούσε, το στήριγμα της, τον καπετάνιο της ζωής της, το χαμογελαστό παιδί της, που δεν της χάλασε ποτέ χατίρι
Στεκόταν όρθια, καθ όλη την διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης, στηριζόμενη στο μπαστούνι της μπροστά στην φωτογραφία του γιου της και έσκυβε πότε, πότε και φιλούσε το καμάρι της, ασπροντυμένο με την στολή του Καπετάνιου, που έφυγε τόσο μικρός και τόσο ξαφνικά
Απαρηγόρητη δίπλα στην χαροκαμένη μάνα, η κόρης της και αδελφή του Καπετάνιου που έκλεγε χωρίς σταματημό, για τον χαμό της κολώνας που στήριζε όλη την οικογένεια
Αλήθεια πόσο τραγικό είναι μια μάνα να κηδεύει το σπλάχνο της και να μένει πίσω, ο καημός είναι αβάσταχτος
Η γυναίκα του αισθανόμενη το βάρος και την ευθύνη της οικογένειας, πάνω στους ώμους της, προσπαθούσε να κρατηθεί δυνατή, αλλά πολλές φορές λύγιζε αφού ο θρήνος μεγάλος και ο πόνος πολύς Τα τρία παλικάρια του μαυροφορημένα να μη μπορούν ακόμα να πιστέψουν, πως είναι δυνατόν, να ‘φυγε ο πατέρας τους για το μεγάλο ταξίδι, χωρίς επιστροφή
Παρόντες πολλοί συνάδελφοι του Αξιωματικοί και πληρώματα από τα πλοία Μυτιλήνη και Θεόφιλος, όπου υπηρέτησε ο Απόστολος σαν Αξιωματικός και Καπετάνιος και που πολλές φορές μας πηγαινοέφερε στον Πειραιά με ασφάλεια και με άνεση